Evet, başlık biraz sert gelebilir. Ancak ne yazık ki yaşadığımız gerçekliğe bakınca, bu ifadenin mecazi anlamda bir "meslek" haline geldiğini görüyoruz. Bu yazıyı kaleme alırken herhangi bir kişi ya da kurumu hedef alma niyetinde değilim. Söylediklerim geneldir. Lütfen kimse üzerine alınmasın.   Eskiden dostluk, vefa, sadakat gibi kavramlar kıymetliydi. Bugün ise çıkar uğruna dostunu satan, el pençe divan duran, sırf menfaat sağlamak için her yolu mubah görenler daha çok değer görüyor. Ne acı değil mi?   İş dünyasından bürokrasiye, siyasetten sivil yaşama kadar birçok alanda benzer sahneler yaşanıyor. Örneğin bir çalışan, müdürüne şirin görünmek adına kendi arkadaşını ispiyonluyor. Sonra müdür değişince, bu kez yeni gelenin gözüne girmek için diğer mesai arkadaşlarını hedef alıyor. Yani mesele belli: Göze girmek uğruna her türlü omurgasızlık mübah. Ama işin daha da tuhaf yanı şu ki, bu tutum toplumda karşılık buluyor. Üçkâğıtçı, samimiyetsiz, çıkarcı bireyler daha çok ilgi görüyor; onların işleri daha çabuk ilerliyor. Oysa dürüst, ilkesinden taviz vermeyen insanlar hep kenarda kalıyor. Çünkü dürüstlük, ne yazık ki artık “değer” olmaktan çıkmış gibi…   Ve bu insanlar her devrin insanı... İşi düştüğünde “adam gibi adam” dedikleri kişiye, çıkarı bittiğinde selam bile vermiyorlar. Hatta yolunu değiştirip onu görmemeye çalışıyorlar. Düşünebiliyor musunuz, böyle bir karakterle karşı karşıyayız.   Öte yandan, düzgün ve beyefendi bir yaşam süren, onurunu menfaate satmayan insanlar ise bir türlü hak ettikleri saygıyı göremiyor. Dürüstlük, erdem, omurga gibi kavramlar göz ardı ediliyor. Hatta bazen bu insanlar, sessizce dışlanıyor.   Sonuç mu? Toplum olarak bu duruma alıştık. Hatta kabullendik. Ama unutmamak gerekir ki; böyle bir zihniyetin normalleşmesi, geleceğimizi tehdit eder.   Yalakalık zor sanat, evet. Herkesin harcı değil. Ama şunu da unutmayalım: Dürüst yaşamak belki zor, ama alnı açık yaşamanın huzurunu hiçbir makam ya da menfaat veremez. Hoşça kalın.